Kultura chińska a kultura Tybetu

    Tybet jest okupowany przez Chiny od 50 lat. Obecnie wobec przygotowań do olimpiady w Pekinie odświeżono ten problem. Warto napisać kilka słów dotyczących kulturowych wyznaczników różniących obie strony konfliktu.

    Podstawową i chyba najważniejsza różnicą miedzy kulturą Tybetu i kulturą chińską jest religia. Religia jako czynnik kulturotwórczy. Kultura Tybetu to kultura kraju teocentrycznego, gdzie faktyczne przywództwo sprawuje osoba pełniąca funkcję przywódcy religijnego, czyli w tym przypadku Dalajlama. Ogniskową tej kultury jest buddyzm tybetański. Dodatkowo ze względu na trudne górzyste warunki, wśród mieszkańców wytwarza się silna więź, silnie utożsamianie się z religią.

    W Chinach co prawda też występuje buddyzm, ale większe znaczenie odgrywa tradycja konfucjańska i taoistyczna. Kultura chińska to kultura autorytarna, podporządkowania autorytetom takim jak cesarz w dawnych czasach, czy partia polityczna obecnie. Silny pęd ku modernizacji stoi poniekąd w sprzeczności z dążeniem Tybetańczyków do .zachowania swojej tradycji.
W przypadku Tybetu również ważne jest podporządkowanie się ale mniej państwu a znacznie bardziej duchowemu przywódcy, Dalajlamie, czyli religii. Niestety miedzy tymi dwoma kulturami występuje wiele różnic, które siłą rzeczy prowadzą do konfliktów. Tarcia wywołuje poza tym chińska polityka zaludniania okupowanych terenów przez własną ludność.

    Rozwiązania konfliktu nie widać, Chińczycy traktują Tybet jako własną prowincję i tak w niej postępują. Nie słuchają jednocześnie żadnych zewnętrznych apeli społeczności międzynarodowej. Z drugiej strony postawa państw zachodnich jest raczej bierna, poza symbolicznymi deklaracjami, postulatami przestrzegania praw człowieka i pokojowego rozwiązania problemu Tybetu, silniejszych nacisków na Pekin nikt nie podejmuje. Chiny są dziś zbyt silnym graczem na arenie międzynarodowej, a państwom zachodnim zbyt bardzo zależy na współpracy gospodarczej z tym wielkim państwem.